στην ουρά στο ΑΤΜ πρωτοσυναντηθήκαμε,
ποιος θα το κάψει πρώτος στριμωχτήκαμε,
στους καπνούς, στα χημικά, μετά χαθήκαμε
βρεθήκαμε ξανά μπροστά σε μια βιτρίνα,
πριν την σπάσουμε, με ρώτησες αν μένω στην Αθήνα,
έκλαψα να ξες όταν χωρίσαμε,
δακρυγόνα οι κουφάλες με γεμίσανε
ρώτησα παντού για σένα,
κοίταζα πίσω από μάσκες απελπισμένα,
τσέπωσα μερικές για σένα έρωτα αλήτη,
σύντροφοι με πέρασαν για ασφαλίτη
σε είδα στην τελευταία την πορεία,
να κοιτάζεσαι το ίδιο ερωτικά, με μια Ζηνοβία,
έσπασα ότι έλαχε μπροστά μου,
ώσπου μπάτσος με μάζεψε στην «αγκαλιά» του
χειροπέδες στον έρωτα μου βάλανε,
στη ΓΑΔΑ με σπασμένο το κεφάλι με πετάξανε,
μπρος στους δικαστές απολογούμαι,
πως εξουσίες και το σύστημα εκδικούμαι
όλα για τον έρωτα να ξέρεις γίνονται,
και ας το ονομάζουνε επανάσταση,
άλλοι το λένε ουτοπία,
και άλλοι Αναρχία
μα στο ξανά λέω, μια είναι η ουσία,
Εσύ, Εγώ και η άτιμη η «ΖωήΝοΒία»
«Ιπτάμενη Μάγισσα»
