Κάθε φορά που με ρωτάς πού μένω δεν έχω τί να σου απαντήσω. Μέτρα τέσσερα βήματα και λίγο πριν πιάσεις τα κάγκελα δες πού φτάνει το πέμπτο.
Αγάπησα τα υπόγεια γιατί τα μπαλκόνια σου δίνουν την επιλογή να πηδήξεις κι εγώ ήθελα μονο να δω τί έχει πιο κάτω. Αν με ρωτάς τί ειναι ευτυχία θα σου πω να μην έχεις τίποτα δικό σου και να μη σε νοιάζει, όπως η ανηψιά μου παρατάει το ποδήλατό της κάπου στη πλατεία κι όταν της λένε να πάει να το φέρει, γιατί θα της το πάρουν, απαντά “Μετά. Τώρα μαζεύω με το Νίκο κουκουνάρια”.
Αν με ρωτήσεις τί είναι δικαιοσύνη θα σου πω να διαβάσεις την απολογία του Μιχαηλίδη, που του φτάνει μια σφαίρα στο κεφάλι.
Μου αφήνεις μικρά ραβασάκια κάτω απο τη πόρτα που όλο την ίδια φράση έχουν “Κι ο έρωτας ; Κι ο έρωτας ; ” . Ο έρωτας είναι η απόσταση ενός γαλαξία απο τον άλλον, όση κι ο χρόνος που ξόδεψα για να φτάσω απο τον αφαλό μέχρι τη κλειτορίδα της, μαθαίνοντας τί γεύση εχει η πρώτη βροχή του φθινοπώρου.
Αν με ρωτάς πού θα βρεις τη ποίηση βάλε το αυτί σου πάνω στις ράγες του ηλεκτρικού κι όταν φτάσει το τρένο μη τραβήξεις το κεφάλι. Τότε καταλαβαίνεις πως δεν χρειάζεται καμια προσοχή μεταξύ κενού και αποβάθρας.
Αν με ρωτάς ποιούς φίλους να κρατήσεις θα σου πω τους άθεους που πίστεψαν σ εσένα κι αν θες να μάθεις την αγάπη κοίτα τα μάτια της μάνας σου πριν να σε ξεχάσει.
Αν με ρωτάς ποιόν δρόμο να πάρεις…Γαμα το, δεν έχει σημασία, γιατί μια μέρα ξημέρωσε Κυριακή, εγώ την είχα για Ψυχοσάββατο και το πιο ομορφο πραγμα που ακουσα ήταν του Γιάννη που μού’ γραφε “Μια αγκαλιά. Μια αγκαλιά που ν αγκαλιάζει” κι αν με ρωτάς τί είναι η ζωή, τη μπερδευω πολλες φορές με κάποιο κορίτσι που στο τέλος ποτέ δεν θυμάμαι κι όχι δεν εχω πιει απόψε, ούτε κονιάκ ούτε τσιγαριλίκια, ούτε καν μουσική δεν έχω, μόνο τέσσερα κεριά κι αν τέλος με ρωτήσεις τί είναι ο άνθρωπος…Χα!
Τράβα απλώς το καζανάκι.
